عوامل پیش بینی کننده پیامد کوتاه مدت اختلال دوقطبی نوع یک در کودکان و نوجوانان

هدف: هدف پژوهش حاضر شناسایی عوامل جمعیت­شناختی و بالینی پیش­بینی­کننده پیامد کلی اختلال دوقطبی نوع یک در کودکان و نوجوانان در پی گیری های سه و شش ماهه بود. روش: طرح پژوهش از نوع طولی و آینده­نگر بود. 80 کودک و نوجوان بستری در بیمارستان روزبه با تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک، به­صورت در دسترس وارد پژوهش شدند. ابزارهای پژوهش هنگام بستری و زمان ترخیص و دو دوره پی­گیری سه و شش­ماهه در مورد آزمودنی­ها تکمیل شدند؛ پرسش نامه داده­های جمعیت شناختی، برنامه کودکان برای اختلال­های عاطفی و اسکیزوفرنیا، تشخیص کنونی و طول­عمر (k-sads-pl)، مقیاس نمره گذاری شیدایی یانگ (ymrs)، پرسش نامه افسردگی کودکان (cdi)، پرسش نامه افسردگی بک (bdi) و برداشت کلی بالینی (cgi). ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری برای تحلیل داده ها به­کار رفت. یافته ها: شدت نشانه های شیدایی در پی گیری شش ماهه با پسربودن (01/0=p) و شدت شیدایی در بدو بستری (04/0=p) همبستگی مثبت داشت. میزان بازگشت در پی گیری شش ماهه با وجود روان­پریشی در بدو بستری همبستگی مثبت (05/0>p) داشت. شدت کلی اختلال در ماه ششم با مدت زمانی که از شروع نخسیتن نشانه ها تا دریافت درمان روانپزشکی می گذشت ارتباط مثبت داشت (03/0=p). نتیجه گیری: برخی ویژگی های جمعیت­شناختی و بالینی در پیش بینی سیر بیماری و پاسخ به درمان نقش دارند.